ROZDZIAŁ 2 :)

Strach. Biegła ciemnym lasem. Czuła ból w ramieniu. Uciekała przed czymś. Albo przed kimś. Wbiegła na ulicę, po czym spadła na ziemię. Zobaczyła zamazaną postać, nie słyszała co mówił, ale widziała że idzie w jej stronę. Złapał ją za szyje i dusił...

Otworzyła oczy. Przełknęła ślinę przecierając zaspane oczy. Te obrazy były przerażająco rzeczywiste.

Spojrzała na zegarek. Była 9.00. Nie wiedziała gdzie jest. Rozejrzała się po pokoju i przypomniała sobie o hotelu, amnezji i o... nim.

Wstała i ubrała się we wczorajsze ciuchy. Nie miała nic innego. Otworzyła torebkę, i spostrzegła wiele niepotrzebnych rzeczy. Wysypała całą zawartość na łóżko i sięgnęła po portfel. Otworzyła i wyjęła identyfikator uczniowski.

-Hmm.. miałaś na imię Diana. Ładnie, szkoda ze wyglądasz na wredną sukę – mruknęła niszcząc wszystkie dokumenty. Spojrzała na banknoty i przeliczyła. Niecałe 200$, nie wyżyje z tego długo. A musi zapewnić sobie jakieś ciuchy. Nie mogła przecież okradać przypadkowych przechodniów.

Wyjęła wszystkie karty jakie znajdowały się w portfelu i znalazła zadziwiającą ilość różnych kart rabatowych markowych firm. A w tym 3 różne karty bankowe w tym jedna na inne imię i nazwisko.

Wpakowała wszystkie karty z powrotem po czym ubrała się w stare ciuchy i udała się na dół do recepcji. Za dość sporym biurkiem siedziała ta sama kobieta.

-Dzień dobry! Mam pytanie, klucz jest dla mnie, czy jest obowiązek zostawiać go u pani? - zapytała Caroline

-Jest pani – odpowiedziała kobieta odrywając się od książki. Blondynka podziękowała i wyszła z hotelu. Rozejrzała się po ulicy i postanowiła najpierw zapytać się o bankomat. Przeszła pierwszą ulicę i skręciła w prawo. Ku jej wielkiemu zaskoczeniu naprzeciwko niej znajdował się bankomat. Wampirzyca uśmiechnęła się do siebie po czym udała się do urządzenia. Sprawdziła portfel w poszukiwaniu kodów do kart i po ich znalezieniu opróżniła zawartości każdej z nich. Z 200$ zrobiło się 4000$, a ona uśmiechnęła się bardzo szeroko.

-To teraz zakupy – mruknęła do siebie udając się do pierwszego sklepu z ubraniami. Była oczywiście rozsądna. Zważając na to że ma tylko tyle pieniędzy ile ma, i na to że nie zbytniej możliwości zarobienia innych, kupiła tylko to co najpotrzebniejsze. W chwili gdy wchodziła do sklepu z bielizną wpadła na wysokiego czarnoskórego mężczyznę.

-Przepraszam – powiedziała zbierając torby które wypadły jej z rąk

-Nie nie, to moja wina – uśmiechnął się szeroko – Jestem Marcel

-Diana – podała mu dłoń na co on uśmiechnął się ku jej zdziwieniu jeszcze szerzej

-Jesteś tu nowa?

-Tak, przyjechałam wczoraj, nawet nie wiem dlaczego, spodobało mi się tu – wzruszyła ramionami.

-Miło mi Cię poznać. Jestem czymś w rodzaju władcy tego miasta, więc cieszę się ze to ja Cię przywitałem jako pierwszy. - powiedział na co ona zrobiła wielkie oczy

-Miasta mają władców? - zapytała śmiejąc się a on jej zawtórował

-Nie no, lubię tak na siebie mówić, wole to niż jakieś prezydentury. Po za tym, nie tym się zajmuje – mrugnął jej a ona spojrzała z zaciekawieniem- może wpadniesz dziś wieczorem do klubu? Mamy jeden, największy. W sumie nie jest to klub, bo wszystko dzieje się na zewnątrz, ale jest głośna muzyka, dużo alkoholu, i jeszcze więcej osób do zabawy.

- W sumie i tak nie mam nic do roboty – powiedziała na co on wyraźnie się zadowolił.

- Cieszę się. O 23 impreza startuje. Będziesz wiedziała gdzie – powiedział po czym pomachał jej i odszedł.

-No to teraz muszę kupić coś nie potrzebnego. - mruknęła do siebie po czym poszła jeszcze do kilku sklepów. Weszła do hotelu równo o godzinie 15, nie zapominając przed tym wszystkim pójść do szpitala i się najzwyczajniej w świecie pożywić kradzioną krwią z zapasów szpitalnych.

Otworzyła drzwi do pokoju, zostawiła torby i skierowała się znowu na balkon. Przez wczorajsze zajście to to miejsce sprawiało jej najwięcej przyjemności.

Klaus:

Wchodził właśnie do wielkiego domu gdy jak z podziemi wyrósł przed nim jego „przyjaciel” Marcel.

-Klaus przyjacielu – uśmiechnął się do niego czarnoskóry witając się.

-Marcel – odpowiedział Klaus. Był zmęczony. Chciał zabrać mu wszystko, jednak coraz mniej mu zależało. Na wszystkim. Weszli razem do domu.

-Znalazłem dla Ciebie dziś idealny kąsek. - powiedział Marcel – nowa krew w mieście. Na znak pokoju.

- Ładna chociaż? Jakieś imię? - Zapytał Klaus, chociaż robił to z teoretycznej grzeczności.

- Śliczna, blondynka. Idealna – powiedział. A Klaus spojrzał na niego od razu. Pomyślał o jego Caroline. Opis pasował. Ale nie, to na pewno nie ona. - A na imię jej Diana.

Zainteresowanie Klausa znów nagle zmalało.

-No okej. Kiedy to? - Zapytał , a Marcel zdziwił się nie chcąc jednak dać tego po sobie poznać.

-To ty nie wiesz?

-No nie, nie miałem na to iść, ale skoro masz dla mnie tak piękny prezent, to się nie oprę, dawno nie piłem z pięknego ciała – mówił, przypominając sobie wyssaną z krwi pięćdziesięcioletnią barmankę którą zabił wczoraj w nocy

-Zaczynamy jak zawsze. Tam gdzie zawsze.

-Super. Mam 2 godziny. Idealnie. Idę wziąć kąpiel. - powiedział pierworodny, i bez żadnego pożegnania najzwyczajniej udał się do łazienki.

 

Caroline:

Leżała właśnie w wannie, i rozmyślała. Ciepła, długa kąpiel z wieloma świecami wokół wanny i bąbelkami to było to czego najbardziej potrzebowała. Zamknęła oczy, ale d razu je otworzyła.

Gdy tylko przymykała swoje powieki widziała jego zmartwioną twarz, słyszała jego anielski głos. Tak bardzo chciałaby wiedzieć chociaż jak ma na imię. I co ich łączyło.

Gdybyś była dla niego ważna, to by Cię szukał. I na pewno by Cię znalazł, skoro jesteście w tym samym mieście a ty przejechałaś tyle kilometrów. Nie mogła uwierzyć że ten mężczyzna jest albo był jej. To byłoby zbyt proste. Wydawał się być smutny. Miała jedno wspomnienie ze starego życia, kiedy był zdenerwowany i zaniepokojony, i jedno z drugiego, kiedy był smutny, zły. Wszystkie te wspomnienia nie wyglądały zbyt dobrze. I jeszcze ten sen. Zatknęła nos dłonią i schowała się pod wodą. Czuła że lubiła tak robić.

-Caroline, kochana – usłyszała angielski akcent po czym od razu wysunęła się na powierzchnię i rozejrzała po łazience, jednak nikogo nie było.

-Cholera. Wariuję – mruknęła. Umyła włosy po czym wyszła z wanny. Zbliżała się 23 jednak się tym nie martwiła. Nie miała zamiaru być punktualna. Spokojnie rozczesała włosy, po czym przeszukała szafki i znalazła suszarkę. Wysuszyła włosy, zrobiła makijaż i postanowiła spiąć je w wysoki kucyk. Chyba nigdy tego nie robiła jednak to było nowe życie, nieprawdaż?

W bieliźnie wyszła do pokoju, i wyjęła wcześniej kupione rzeczy. Wsunęła na smukłą pupę jasne jeansy, i stojąc w samym staniku ubrała wysokie koturny. Mleczny lakier na paznokciach u nóg idealnie wyglądał w butach z odkrytymi palcami, zapięła rzemyki na kostkach i ubrała białą luźną bluzkę, po czym włożyła jej tył do spodni aby odsłonić kształtny tyłek. Na to założyła białą marynarkę i uśmiechnęła się na efekt który zobaczyła w dużym lustrze wiszącym naprzeciw łóżka. Wyglądała idealnie, seksownie, tak jak chciała.

Zabrała torebkę i wyszła z pokoju, a później z hotelu. Od razu usłyszała głośną muzykę. Marcel miał rację. Poszła w jej stronę a po chwili doszła do wyznaczonego miejsca. Na placu było tysiące ludzi. Przecisnęła się przez tłum, starając się nie wywrócić na wysokich butach. Podeszła na środek placu.

-Diana! - usłyszała za sobą. Odwróciła się i ujrzała czarnoskórego. - Wyglądasz.. WOW!

-Dziękuję- uśmiechnęła się do niego szeroko

-Chodź, poznam Cię ze znajomymi – powiedział i złapał ją za rękę ciągnąc na drugą część placu. Tam na wysokich kamiennych brukach siedziało mnóstwo osób. - To są moi znajomi, ale chciałbym poznać Cię z kimś zupełnie innym.

-Klaus przyjacielu ! - krzyknął Marcel do mężczyzny stojącego tyłem do nich. Blondynka poczuła skurcz w piersi. Nie wiedziała dlaczego się denerwowała. Co się z nią działo? Mężczyzna odwrócił się do nich. Po czym zobaczyła szeroko uśmiechniętą, piękną twarz ze swojego wczorajszego wspomnienia. Mężczyzna przywitał się z Marcelem. - A to, jest mój prezent dla Ciebie. Oto Diana. Diana, to jest Klaus, mój przyjaciel. - Powiedział czarnoskóry odsłaniając blondynkę.

-Caroline? - usłyszała angielski akcent i anielski głos mężczyzny o pięknej, zdziwionej twarzy.

 

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

Czeeść :) Cieszę się że się wam to podoba :)

Ogólnie, rozdział miał pojawić się w poniedziałek, ale z racji tego że dziś są moje urodziny, to postanowiłam zrobić wam prezent od siebie :)



 

Piszcie co sądzicie :)